- ژنژیوکتومی: برداشت کامل مقداری از دیواره خارجی لثه که امروزه فقط در موارد خاصی انجام می شود.
- جراحی فلپ پریودنتال: فلپ پریودنتال قسمتی از لثه یا مخاط است که توسط جراحی از بافت های زیرین جدا می شود تا دید و دسترسی به استخوان و سطوح ریشه ای را فراهم کند. این جراحی فلپ پریودنتال می تواند با انجام یک سری تصحیحات استخوانی بر روی استخوان زیرین نیز همراه باشد.
- بازسازی هدایت شده بافت (guided tissue regeneration (CTR))
- جراحی های موکوژنژیوال یا جراحی پلاستیک پریودنتال: این جراحی ها جزء جراحی های زیبایی پریودنتال محسوب می شود.
– افزایش لثه چسبنده که از طریق تغییر موقعیت فلپ پریودنتال و یا پیوند لثه آزاد یا پیوند لثه پایه دار یا متصل انجام می شود.
– جراحی پوشش سطح ریشه:
به روش های پیوند لثه پایه دار، پیوند لثه آزاد، بازسازی هدایت شده بافت و روش قرار دادن بافت هم بندی پیوندی در زیر فلپ پریودنتال می باشد.
– جراحی فرنوم و یا ترکیبی از روش های مختلف است.
در چه مواردی جراحی افزایش طول تاج انجام می شود؟
جراحی افزایش طول تاج کلینیکی یا crown length به وجود مقدار لثه چسبنده کافی و ضخامت کافی استخوان آلوئول نگهدارنده اطراف آن بستگی دارد.
در مواردی که لثه کافی اطراف دندان باشد، می توان این لثه را به طور کامل برداشت؛ ولی در مواردی که لثه چسبنده کافی نباشد، باید از روش های دیگر مانند تغییر موقعیت لثه و پایین تر قرار دادن آن (اپیکالی کردن) استفاده کرد. حداقل 3 میلیمتر از ساختار دندان باید بالاتر از کرست استخوان باشد. این مقدار برای داشتن فضای لازم برای اتصال بافت لثه ای سالم در بالای استخوان آلوئول که عرض بیولوژیک (biologic width) نامیده می شود؛ الزامی است.
دست اندازی به عرض بیولوژیک باعث تخریب بافت پریودنتال می شود. مواردی که در انجام جراحی افزایش طول تاج باید به آن توجه کرد:
- اهمیت دندان در قوس دندانی
- مقدار پوسیدگی زیر لثه ای و یا مقدار گسترش شکستگی زیر لثه ای
- آیا طول تاج یا ریشه پس از درمان قابل قبول است یا خیر؟
- طول و مورفولوژی ریشه
- مقدار استخوان ساپورت کننده باقیمانده (به خصوص در مواردی که جراحی برداشت استخوان انجام می شود)
- مقدار از دست رفتن ساپورت پریودنتال دندان های مجاور
- احتمال درگیری فورکا و یا تقعرهای سطح ریشه که نگهداری و یا تمیز کردن ناحیه را تحت الشعاع خود قرار می دهد.
- افزایش لقی دندان در اثر از دست رفتن و یا کم شدن بافت های ساپورت کننده دندان و تاثیر آن بر روی اکلوژن
- نقایص احتمالی زیبایی و تاثیر منفی آن بر روی صحبت کردن
- آیا امکان کنترل پلاک کافی پس از انجام روکش وجود دارد؟
چه کسانی باید جراحی پیوند لثه انجام دهند؟
در حالت سلامت، سمنتوم سطح ریشه، الیاف لثه ای، لیگامان پریودنتال و استخوان آلوئول به بافت پریودنتال را تشکیل می دهند.
تحلیل لثه باعث عریان شدن سطح ریشه می شود و با اکسپوز شدن توبول های عاجی که با پالپ دندان در ارتباط است، می توانند باعث افزایش حساسیت عاجی شوند. این افزایش حساسیت دندانی باعث درد در هنگام مسواک زدن و در نتیجه کاهش تاثیر مسواک زدن و افزایش التهاب لثه ای می شوند. همین مسئله می تواند باعث افزایش احتمال پوسیدگی ریشه دندان شود.
اگر این عریان شدن سطح ریشه در اثر قرارگیری نا به جای دندان یا مهاجرت پاتولوژیک دندان انجام شده، بهتر است با درمان های ارتودنسی این کار انجام شود. به طور کلی درمان جراحی پیوند لثه به جهت زیبایی انجام می شود.
اگر این تحلیل پیشرونده است، ابتدا باید تشخیص و طرح درمان درستی برای حذف التهاب لثه ای پیدا کرد. پس از برطرف شدن التهاب و یا تروما، می توان به انجام جراحی پوشش لثه فکر کرد.
